برای انگشتر تاریخچه ی دقیقی وجود ندارد و نمیتوان دقیقا بیان کرد که از چه زمانی مورد استفاده قرار گرفته است. اما آنچه شواهد نشان می دهد این است که انگشتر، از مصر باستان در امتداد تکامل ((مهر)) بوجود آمده است. مهرها در واقع نشان قدرت بودند و افرادی که مهر های برجسته و انگشتر خاتم ((مهر)) داشتند، به عنوان اشخاص قدرتمند شناخته شده و مورد احترام مردم قرار می گرفتند. به همین دلیل، احتمالا تغییر و تحول انگشتر خاتم و تبدیل آن به یک از زیور نیز در مصر باستان رخ داده است.
همچنین، زنان ثروتمند مصری، انگشتر‌هایی از طلا، دست می‌کردند و زنان طبقه پایین نیز از انگشتر‌هایی با قیمت‌های ارزان تر، از جنس نقره، بُرنز، شیشه یا سفال‌های رنگی استفاده می‌کردند.
یونانیان و رومیان در ساخت انگشتر‌های زینتی، بیش از دیگر تمدن‌ها دقت و ظریف کاری به خرج داده اند. در روم باستان، شهروندان، فقط از انگشتر‌های آهنی استفاده می‌کردند و استفاده از انگشتر، برای برده‌ها ممنوع بود.
با شروع دوره امپراتوری (حدود ۳۱ قبل از میلاد)، تمامی این قوانین تغییر کردند یا کنار گذاشته شدند. انگشتر‌های طلا نیز رواج یافتند و قانون، حق استفاده از انگشتر‌های طلا را که در درجه اوّل، محدود به سفیران کبیر می‌شد، تغییر داده، به اعضای رسمی مجلس سنا، کنسول‌ها و افسران ارشد دولت نیز داده شد.
انگشتر در باور یونانیان
پِلینی، در کتاب «تاریخ طبیعی» می‌گوید: «انگشتر، اولین بار در اساطیر یونانی، وارد شده است. وقتی که «پرومتئوس (پرومیته)» جرئت پیدا می‌کند تا آتش را برای استفاده زمینی‌ها از آسمان بدزدد.
به خاطر این خطای عمدی، «زئوس»، خدای خدایان، او را به مدّت سی هزار سال، به قلّه کوه «کاوکازوس (قفقاز)»، می‌بندد. بعد از سال‌ها تلاش و کوشش، پرومتئوس، موفّق به کندن قسمتی از صخره‌ای که زنجیر به آن بسته شده بود می‌شود و خود را از اسارت نجات می‌دهد. سرانجام، زئوس نیز دلش نرم می‌شود و پرومتئوس را از زنجیر‌ها رهایی می‌بخشد؛ ولی برای این که پرومتئوس دیگر بی حرمتی نکند، زئوس به او دستور می‌دهد که حلقه‌ای از زنجیر خود را در انگشتش فرو کند».
با این که داستان پلینی، افسانه به نظر می‌رسد، ولی با وجود این، در آداب و رسوم، جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده است. جیمز مک کارگی می‌نویسد: «وقتی که یک برده رومی، آزاد می‌شد، همراه آزادی اش یک کلاه، یک جلیقه و یک انگشتر آهنی هدیه می‌گرفت. برده‌ها که با زنجیر‌های قفقازی بسته می‌شدند، وقتی آزاد می‌شدند، مجبور بودند که به عنوان نشانه پرومتئوس، حلقه‌ای از آن زنجیر را در دست خود، حفظ کنند. برده‌ها هرگز مجاز به استفاده از انگشتر طلا نبودند».
انگشتر نماد ازدواج
رومی ها، تنها از انگشتر برای تعیین طبقه اجتماعی استفاده نمی‌کردند؛ بلکه از آن برای ازدواج نیز استفاده می‌کردند. طی مراسم نامزدی، داماد، یک انگشتر ساده آهنی به نشانه تعهّد و توانایی مالی برای حمایت از عروس، به خانواده عروس می‌داد.
ترویج انگشتر ازدواج از روم باستان آغاز شد. در حقیقت، امروزه داستان حلقه نامزدی در روم باستان، می‌تواند برای ما آموزنده باشد. همان گونه که پیش‌تر بحث شد، حلقه نامزدی در ابتدا، حلقه‌ای ساده از آهن بود که بعد‌ها به حلقه‌های طلایی و زینتی تغییر یافت. در دائرة المعارف «بریتانیکا» آمده است: «بخشیدن یک حلقه برای برجسته کردن مراسم نامزدی یک سنّت رومی کهن است». حلقه، احتمالاً یک عهد و پیمانی بوده است که طرفین باید به آن وفادار می‌شدند و به آن عمل می‌کردند. در زمان پلینی (سال هفتادِ پیش از میلاد) هنوز حلقه، یک سنّت پسندیده و مثبت در بین مردم بوده و استفاده از حلقه‌های آهنی در این گونه مراسم ها، رایج بوده است، بویژه در مراسم ازدواج. این گونه استفاده از حلقه ازدواج که همراه با تعهّد طرفین بود، توسط کلیسا، ازهمان زمان، پذیرفته شد و از قرن یازدهم میلادی، دعای خیر و اوراد خاص آن نیز به مراسم اضافه گردید.
انگشتر در اسلام
پیروان هر کیش و مذهبی برای خود نشانه‌ای دارند که با آن شناخته می‌شوند؛ چنانکه مسیحیان صلیب و هندو‌ها و بوداییان خال سرخ در پیشانی و مو‌های مخصوص دارند.
اهل ایمان نیز با علاماتی شناخته می‌شوند. یکی از این علامات، انگشتر به دست راست کردن است. امام حسن عسکری (ع) می‌فرماید: نشانه‌های مومن، پنج چیز است: پنجاه و یک رکعت نماز گزاردن، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست کردن جبین را در سجده بر خاک نهادن خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» با صدای بلند.
استفاده از انگشتر، سنتی است که رسول گرامی اسلام به آن اهمیت می‌دادو پس از نبی مکرم، اهل بیت (علیهم السلام) و پیروان آنان برانجام دادن این سنت محمدی (ص) اصرار ورزیدند. وقتی رسول خدا (ص) شریعت خویش را به مردم ابلاغ کرد، در اواخر سال ششم هجری به پادشاهان و امپراتوران بزرگ عصر خود نامه‌هایی نگاشت و آنان رابه پذیرش دین حق دعوت کرد. آنگاه برای رسمی ساختن نامه هادستور داد انگشتری بسازند و نامش را بر آن بنویسند تا بدین وسیله نامه‌ها را مهر زند.
این انگشتر، که گویا اولین انگشتر پیغمبر اسلام (ص) بود، همواره تا آخر عمر مبارک حضرت مورد استفاده قرار می‌گرفت. پس از اوامامان معصوم (علیهم السلام) نیز به «تختم» مقید بودند و یک یا چند انگشتر داشتند. انگشتر در ابتدای کار علاوه بر ثواب، جهت رسمیت بخشیدن به نامه‌ها و مهر کردن آن مورد استفاده قرارمی گرفت.
به تدریج این سنت محمدی در میان خلفا و سلاطین به گونه‌ای دیگر رایج شد. برخی از آنان از انگشتر‌های گرانبها و آن هم چه بسا به قصد فخرفروشی و تجمل استفاده می‌کردند. به تدریج مهرها از انگشتر جدا شد و نگهداری مهر سلطنتی یکی از پست‌های دربار شد.
اما امروزه…
در دنیای امروز صنعت ساخت زیور آلات پیشرفت بسیار زیادی کرده و استفاده از آن ها به کاری مرسوم تبدیل شده است. انگشتر یکی از زیورآلاتی است که بسیار مورد استفاده بوده و محبوب همگان به خصوص بانوان است. در دنیای امروز رقابت بین برند ها برای ساخت مدل های جدید زیورآلات و ارائه محصولات با کیفیت های بالاتر است.
گروه هنری دانژه نیز یکی از این برند هاست که هنرمندان آن با استفاده از ورق طلا 24 عیار به ساخت زیورآلاتی با طرح های زیبا و متنوع می پردازند که دارای کیفیت بالا و قیمت مناسب می باشد.
